“Voor mij klikte het meteen.”, vertelt Evelien. “Indy was 27 en mijn zonen waren toen 23 en 25, dus kan me goed inleven in hoe zijn leven er ongeveer uitzag. Dat vergelijk je dan toch met elkaar.” Indy voelde ook snel een klik met Evelien. “Evelien is gewoon heel gezellig en barst altijd van de energie.”, zegt Indy. “’In de ochtend is dat héél fijn. Indy is namelijk geen ochtendmens en ik ben echt een ochtendmens. Ik praat veel, juist ook in de ochtend. Heel knap van je dat je nooit boos op mij bent geworden!”, zegt Evelien lachend tegen Indy. Die energie en positiviteit is juist hetgeen wat Indy zo belangrijk vindt. “Vooral als je aan het revalideren bent, dan is het belangrijk dat je wel licht aan het einde van de tunnel ziet. Evelien speelde daar een belangrijke rol in.”

Relativeren

“Wat Indy heeft, is dat hij heel goed dingen naast zich neer kan leggen. In het begin hadden we het samen wel eens over het leven en vroeg ik hoe je het allemaal voor je zag. Je zei dan: Ik ga het gewoon proberen en ik zie wel!”, zegt Evelien. “Relativeren is belangrijk en dat is niet iets wat je aanleert of waar je bij nadenkt.”, vindt Indy. Evelien: “Maar het is wel iets waar je met bewondering naar kan kijken dat je het zo oppakt. En dat je gewoon je leven leidt met toch wel echt een hoge dwarslaesie.”.

Toen Indy De Hoogstraat binnenkwam, lag hij op bed en kon hij niet heel veel meer dan het bewegen van zijn handen. Na twee weken reed hij in een elektrische rolstroel, maar al gelijk was zijn doel duidelijk: zo snel mogelijk in een handbewogen rolstoel zitten. En dat lukte. Indy: “Die andere rolstoel was zo groot en onhandig! En een handbewogen rolstoel ziet er ook veel mooier uit.”

Jezelf uitdagen en geduld hebben

Het gaat volgens Indy vooral om de kleine dingen zodat je jezelf blijft uitdagen. Bijvoorbeeld bij het oppakken van kleine dingen met je handen: “Soms helpt het om boos te worden als het niet lukt, want daarna lukt het wél en gaat het de volgende keer makkelijker.”

Murcy, de moeder van Indy, zit bij het gesprek. Zij vertelt: “Indy is erg competitief, hij daagt zichzelf steeds weer uit”, vertelt ze. “En je hebt enorm veel geduld.”, vult Evelien aan. “Geduld is belangrijk met dit soort dingetjes. Zoals het ’s avonds in bed komen, wat echt een kunst is om dat zelf te kunnen met een hoge dwarslaesie. Ik heb bij veel mensen gestaan die dat aan het oefenen waren, maar bij Indy liep ik gewoon weg omdat ik het niet kon aanzien.”, zegt Evelien, terwijl ze samen met elkaar lachen. “Het was zo’n geworstel en het duurde zó lang, maar Indy wilde het kunnen!” Indy vertelt: “Ik bleef het proberen en nu kan ik het gemakkelijk binnen een paar minuutjes!”.

Werken in De Hoogstraat

Evelien werkt al ruim 30 jaar bij De Hoogstraat en nog steeds met veel plezier. Dat terwijl ze eigenlijk eerst de zorg uit wilde gaan. “Ik vond het werken in een ziekenhuis en verpleeghuis niet leuk genoeg.”, vertelt ze. “Maar toen kwam ik bij De Hoogstraat en vond ik het gelijk al erg leuk. “Wat ik heel leuk vind zijn de uitstapjes buiten de Hoogstraat. Vroeger waren er werkweken, gingen we regelmatig de stad in en naar de Maarsseveense plassen. Daar is nu minder tijd voor, maar het komt gelukkig toch weer terug. Zo is er elk jaar de Handbike Battle, zijn we gaan skiën met een aantal revalidanten en is er binnenkort een watersportweekend. Ook wordt er regelmatig geoefend in de stad met bijvoorbeeld een roltrap op en af kunnen. Van deze activiteiten leren de revalidanten het meest.”

Een echte waaghals

Indy revalideerde tijdens de lockdown in De Hoogstraat. Murcy: “Dat was wel een heftige tijd.” Zo konden er minder bezoekers komen, namelijk maar één per dag, en die kon dan maar twee uurtjes blijven. Er waren heel wat beperkingen, maar gelukkig konden Indy en Evelien er vaak wat moois van maken. Van samen pannenkoeken en pizza’s bakken in het weekend tot aan het scheren van Indy’s haar. Indy: “Evelien was mijn noodkapper, want vanwege corona mochten er geen kappers komen.” “Daar kreeg je uiteindelijk vast spijt van?”, vroeg Evelien lachend. Ook hebben Indy en Evelien  meegedaan aan de Rapenburgrace. Hierbij zwommen revalidanten en personeel  vanuit De Hoogstraat met een dwarslaesie mee om geld op te halen voor een goed doel: onderzoek om de kwaliteit van leven voor mensen met een dwarslaesie te verbeteren. Het oefenen ging niet zonder slag of stoot, met onderkoeling tot gevolg, maar de race zelf ging volgens Indy beter dan verwacht. Murcy zegt hierover: “De naam Indy komt van Indiana, een avonturier dus. Dat hebben we wel gezien, een echte waaghals!”.

Ervoor gaan

“Indy zorgt er altijd voor dat de mensen om hem heen zich op hun gemak voelen. Als wij een restaurant binnenkomen, dan is er altijd even een klein moment met spanning, die hij doorbreekt door even de clown uit te hangen. Hij doet dat gewoon heel erg goed.”, vertelt Murcy vol trots. Evelien vult aan: “Hier deed hij dat ook al. Hij is enorm sociaal. Of hij nou met jonge of oude mensen is: hij kan met iedereen. Indy ging hier met een revalidant van dik in de 70 lekker puzzelen elke ochtend en ’s avonds zat hij aan het bier met zijn vrienden! En zo is hij, gewoon gezellig. Hoeveel fusten bier stonden er wel niet op je kamer, Indy?”. Beiden moesten ze hard lachen.

Murcy: “Dat was wel heel lekker voor hem, dat je af en toe een biertje kon drinken met elkaar. Je moet ook plezier kunnen maken.” Zo zegt Indy: “Je zit hier nooit voor de leuk, maar je moet het wel zelf leuk maken.”

En het leuk maken, dat deden ze. Evelien: “Het is zo fijn om met iemand te werken die zelf ook heeft van ‘we zien wel waar we uitkomen en we gaan ervoor!’. Hij is gewoon heel positief en voegde echt wat toe aan de afdeling.”

Dit verhaal is gepubliceerd op 28 maart 2022