Harm Pouwer (26 jaar) wilde altijd al ondernemer worden. Na zijn auto-ongeluk in 2017, waarbij hij ernstig hersenletsel opliep, leek dat er niet meer in te zitten. Maar Harm gaf zijn droom niet op. Begin dit jaar opende hij zijn eigen winkel. Harm: “Ik ben eigenwijs en heb een enorme drive om iets te bereiken.”
“Bij De Hoogstraat, waar ik lang revalideerde, hangt een schilderij aan het eind van een gang met drie boompjes. Omdat ik na het ongeluk alles dubbelzag, telde ik er zes. Tegen het dubbelzien kreeg ik een ooglapje. Ik had er een hekel aan. Als het maar even kon, deed ik ‘m af en ging ik voor het schilderij staan en telde de boompjes. Daarna had ik altijd hoofdpijn en was ik doodmoe. Ik bleef dat herhalen, net zolang totdat ik op een dag zonder ooglapje weer drie boompjes zag. Het grappige is dat ik nu nog steeds, wanneer ik bij De Hoogstraat ben, de boompjes op dat schilderij tel.
Harm bij het schilderij met de drie bomen
Voor het ongeluk was ik net gestart met werken in de bouw. Ik had een mbo-opleiding afgerond en was na een half jaar hbo gestopt met studeren. Tot die bewuste nacht. Ik was met vrienden uit geweest en ik zat achter het stuur. De auto van links zag ik niet aankomen. Hij reed vol bij mij naar binnen. Het schijnt een keiharde knal te zijn geweest. Daarna kon ik niks meer. Bij De Hoogstraat moest ik alles weer opnieuw leren. Mijn geheugen was weg. Tellen lukte niet verder dan één plus één. Ik wist niet eens meer dat ik voor het ongeluk rookte. Vanaf dat moment ben ik dus gestopt. Een klein gelukje bij een groot ongeluk.
Bij ergotherapie trainde ik mijn geheugen. Samen met Yvette, de ergotherapeut, maakte ik een boodschappenlijstje voor een gerecht dat ik ging koken. Eenmaal in de winkel was ik het lijstje kwijt en wist ik niet meer wat ik nodig had. Ook oefende ik om een Ikea kruk in elkaar te zetten. De ergotherapeut begeleidde me bij elke stap. Het duurde heel wat behandeluren voordat ik klaar was. Nu doe ik zoiets in tien minuten. Ik leerde alles op te schrijven in een geheugenapp op mijn telefoon. Dat doe ik nog steeds trouwens.
De behandelaars benadrukten het belang van rust. Eigenwijs als ik ben, liep ik stiekem een keer de stad in, in plaats van het afgesproken rondje om het gebouw. Twee dagen lag ik plat met hoofdpijn, dan leer je het wel af. Bij logopedie oefende ik met hele zinnen spreken. Omdat ik snel bleef praten, focuste ik me de laatste jaren op langzamer praten en duidelijk articuleren. Je hoort er niks meer van toch!
Harm en ergotherapeut Yvette, tijdens een bezoek aan De Hoogstraat.
Na De Hoogstraat werd ik doorverwezen naar een re-integratiebureau, dat me zou helpen met werk of school. Het duurde mij veel te lang. Stilzitten is een ramp voor mij. Gelukkig had ik mensen om me heen waar ik een soort stage mocht lopen. Een vriend met een timmerbedrijf hielp ik met bouwafval opstoken en opruimen. In het begin was ik na een uur al uitgeput en sliep ik in de auto voordat ik weer naar huis ging. We bouwden het op, eerst één keer per week, daarna twee keer en verder. Bij een oom met een boomkwekerij gaf ik de bomen water. Ook daarna sliep ik een paar uur in de bus voordat ik naar huis ging. Later hielp ik twee ooms, die in het beton zitten, met sjouwen en betonstorten. Heel overzichtelijk, zij gaven mij instructies en ik voerde uit. Het duurde ruim een jaar voordat ik een hele werkweek trok en als ZZP’er in de bouw startte.
Het idee voor een eigen winkel had ik al langer, maar corona gooide roet in het eten, waardoor het allemaal langer heeft geduurd. Eerst was het alleen een webshop in luxe nootjes. Alles deed ik zelf: domeinnaam aanvragen, ontwerp van het doosje, zelf noten leren branden, financiën. Later heb ik het assortiment uitgebreid en sinds maart van dit jaar heb ik naast mijn webshop ook een fysieke winkel met noten en andere lekkernijen, genaamd: Bolly’s. Natuurlijk waren er hobbels, maar die horen erbij en daar laat ik me niet door tegenhouden. Dat heeft zeker te maken met wat er is gebeurd. Als je iets hebt, krijg je toch snel een blik van medelijden. Ik wil dan juist bewijzen dat ik het wél kan.
Harm in zijn winkel
Mijn wens is mijn bedrijfje te laten groeien, zodat ik mensen in dienst kan nemen. Bij voorkeur mensen met een handicap, zoals Kim die foto’s voor mijn webshop heeft gemaakt. Ik vergeet nooit hoe ik er zelf aan toe was en wat ik zag bij andere revalidanten in De Hoogstraat. Dat heeft diepe indruk op mij gemaakt. Zoals de jongen in een rolstoel in de wachtkamer bij fysiotherapie. Iemand vroeg hem: “Heb jij geen last?” Hij antwoordde: “Jawel, maar als dit het is, dan red ik me wel.” Zo sterk!
De band met De Hoogstraat blijft altijd. Geregeld ga ik er nog even gedag zeggen. Met kerst breng ik een kerstboom met versierspullen voor buiten bij de ingang. Uit dankbaarheid en om de mensen die daar verblijven een beetje op te vrolijken.”
Een van de kerstbomen die Harm elk jaar langsbrengt bij De Hoogstraat.
Dit verhaal is gepubliceerd op 5 augustus 2022
