Doritha werd in mei 2018 met een incomplete dwarslaesie opgenomen in De Hoogstraat. Vanaf het eerste moment nam ze zelf de regie. Ze maakte steeds opnieuw de afweging wat het beste was op dat moment. “Ik heb mijn revalidatie projectmatig aangepakt. Dat ben ik ook gewend vanuit mijn werk” vertelt Doritha. “Steeds stel ik voor mezelf een nieuw doel. In het voorjaar wil ik weer kunnen lopen!”
“Het begon met pijn in mijn voeten. Ik had het gevoel dat er sinaasappelnetjes om mijn voeten zaten. Er werd in eerste instantie een ontsteking geconstateerd in mijn zenuwstelsel. Ik kreeg Prednison om de ontsteking te bestrijden. Op een gegeven moment kon ik steeds slechter lopen en de volgende ochtend waren mijn benen verlamd. In het ziekenhuis volgde nader onderzoek. Na een biopsie werd duidelijk wat er echt aan de hand was. De diagnose Neurosarcoïdose werd gesteld. De beweging in mijn tenen kwam terug. Elke dag kon ik een heel klein beetje meer. Dat was voor mij een lichtpuntje. Ik kon mijn eigen lichaam straks weer dragen!
Toen ik in De Hoogstraat werd opgenomen nam ik zelf de regie. Voor elk nieuw doel maakte ik samen met de revalidatiearts en behandelaars een plan. Met hen trainde ik hard en had ik voor ogen wat ik wilde bereiken. Het eerste doel was weer te kunnen staan, dan lopen in de rekstok om vervolgens te kunnen lopen met de sleeprollator. Het duurde lang, maar ik hield vol. Zo stond ik uren voor de spiegel om mijn knieën recht te houden. Ik bleef in mezelf geloven tijdens het opnieuw leren trap lopen. Na enkele weken had ik mijn coördinatie terug en kon ik zelf de trap op.
In augustus mocht ik naar huis. Ik had als doel gesteld dat ik zonder rolstoel naar huis zou gaan. Dat is uiteindelijk niet gelukt. Maar ik weet ook: als je je doel niet haalt, dan moet je bijstellen. Ik was blij dat ik thuis de trap op kon en dat ik boven kon douchen. Dat is het eerste wat ik gedaan heb toen ik thuis was. Na mijn ontslag werd ik nog zes weken poliklinisch behandeld. Een verlenging was niet nodig. Ik was beter dan ik zelf dacht.
Om zelf weer mobiel te zijn, heb ik een scootmobiel aangeschaft. In het begin moest ik er erg aan wennen, maar nu zie ik de voordelen er van in. Eén keer per week ga ik weer naar mijn werk. Ik rij dan met de scootmobiel zo naar binnen en hoef niet meer te zoeken naar een parkeerplek. Ook kan ik nu zelf naar de sportschool en fysiotherapiepraktijk. De overdracht en afstemming tussen de fysiotherapeut van De Hoogstraat en de eerstelijns praktijk verloopt heel goed. We stellen steeds nieuwe doelen waar ik naartoe wil werken.
Tijdens de revalidatie waren mijn zus, mijn moeder en mijn vriend heel belangrijk voor me. Ik werd van de één op de andere dag uit het leven gegrepen. Zij hebben me begeleid en hielpen me om steeds alert te zijn, ondanks dat het op hen ook veel impact had. Ik heb geleerd dat je moet blijven geloven in je eigen krachten. En dat het helpt om veel te praten met mederevalidanten. Je kunt je ervaring met elkaar delen en elkaar stimuleren om door te gaan. We hebben het af en toe heel gezellig met elkaar gehad!
De artsen en behandelaars ben ik heel dankbaar. Zij hebben zo goed naar me geluisterd. De wisselwerking was heel goed. Ook de persoonlijke aandacht heb ik als heel positief ervaren. Tijdens het oefenen in de gang zag mijn arts me. Tussendoor vroeg ze me even hoe het ging. Ook het moment dat een aantal behandelaars klapten toen ze zagen dat het oefenen met traplopen goed ging, blijft me altijd bij. Dat stimuleerde me om nog harder te blijven trainen en doelen te stellen.”
