Dick Rozendaal (52 jaar) heeft Guillain-Barré, een aandoening van het zenuwstelsel. Hierdoor is hij volledig verlamd. Zonder de technische aanpassingen van de afdeling Revalidatietechniek zou hij niets kunnen. Dick: “Ik ben ze enorm dankbaar. Ze kunnen daar alles maken en hebben overal oplossingen voor. De Willie Wortels van De Hoogstraat noem ik ze.”
Dick: “Voor wie nu denkt “Wie is Willie Wortel?” Dat is die knappe uitvinder uit de Donald Duck.” Vervolgens laat Dick trots zien wat Revalidatietechniek voor hem op zijn rolstoel heeft gemaakt. Met een mondstokje bedient hij de omgevingsbediening op zijn rolstoel, waarmee hij de verpleging kan alarmeren, de liften en de media bedient en zijn lichten aan en uit kan zetten. Ook zijn telefoon en IPad, bevestigd aan een speciale steun, bedient hij daarmee. Drinken doet hij met het rietje uit de rietjes houder. Het rietje doet hij in zijn beker, die is vastgemaakt aan een bekerhouder. Sinds kort heeft hij zelfs een parapluhouder op zijn stoel. Dick: “Ik wilde graag naar een tractorpulling wedstrijd. Een paraplu zou dan wel handig zijn, zowel bij regen als bij zonnig weer. Ik besprak mijn wens met de revalidatietechnicus en zie hier het resultaat. Ik hoef alleen nog maar iemand te vragen om de paraplu open te doen.”
Hulp vragen en accepteren is Dick inmiddels gewend. Maar het is niet altijd makkelijk. Dick: “Mijn geloof helpt me daarbij. Ik haal daar veel steun uit. Het vertrouwen dat ik er niet alleen voor sta helpt me enorm. En natuurlijk alle steun van familie en vrienden om mij heen. Ik heb ruim 1000 kaarten ontvangen en krijg twee tot drie keer per dag bezoek. Elke dag, sinds 12 september 2023, de dag dat het allemaal begon. Tijdens mijn werk als manager Kwaliteit, Arbo en Milieu en veiligheidskundige bij een aannemersbedrijf kon ik mijn wachtwoord ineens niet meer intoetsen. In het ziekenhuis ging ik steeds meer achteruit, totdat ik helemaal niets meer kon. Na veel onderzoeken stelden ze een aantal dagen later de diagnose Guillain-Barré vast. Vijf weken later kon ik naar De Hoogstraat, waar ik nu nog ben. Hoever ik zal herstellen weet niemand. Volgens de neuroloog: ‘Van niks tot alles.’ Daar moet ik het mee doen.”
Dick: “Al de eerste dag bij De Hoogstraat stond er een elektrische rolstoel voor me klaar. Nog zonder alle “toeters en bellen”, die hebben de revalidatietechnici er later in- en opgebouwd. Ze begonnen met een omgevingsbediening, waarmee ik de verpleging kon alarmeren. Dat is van levensbelang. Daarna gingen ze verder. Alles is maatwerk en vergt nauwe samenwerking met de andere behandelaars zoals de ergo- en fysiotherapeut. In het begin had ik kinbesturing. Toen de ergo- en fysiotherapeut zagen dat ik mijn hand iets kon bewegen, kon ik over naar handbesturing. De revalidatietechnicus maakte een soort galgje waar mijn hand in hangt. Maar daarmee reikte mijn hand nog niet ver genoeg. Dus kwam er een gaatje bij met een elastiekje erin, waardoor mijn hand wél de knop kon aanraken. De behandelaars kijken steeds samen met de revalidatietechnicus wat mogelijk is om te trainen en waarbij ik hulpmiddelen kan gebruiken. Ze volgen mijn ontwikkelingen. Die samenwerking is waardevol.”
Dick’s herstel gaat langzaam, het vergt geduld van hem. Maar hoewel het lijkt dat Dick niets kan, zijn er wel degelijk die kleine stapjes vooruit. Dick: “Het mooie is dat de behandelaars die ook opmerken en ze benoemen, dat stimuleert mij enorm. Ik zwem vier keer per week. In het begin lag ik alleen op een soort matje in het water. Nu kan ik mijn benen bewegen en zwem ik op mijn rug. Ook kan ik in het water mijn arm iets optillen. Sinds vorige week kan ik buiten het water ineens mijn hak optillen. Trainen, trainen en nog eens trainen, dat is wat ik hier doe. Laatst nog met de jaarlijkse Watersportdag. Samen met andere revalidanten, revalidatieartsen en behandelaars gingen we een dag het water op. Heel spannend, want hoe ga je in je rolstoel over smalle bruggetjes heen en hoe kom je een boot op? Het lukte. Grenzen verleggen geeft energie en het verruimt mijn wereld weer een stukje.”
Ter plekke werd een manier bedacht dat Dick de boot kon besturen. Een touw was het enige dat nodig was!
Voor Dick’s ziekte speelde hij veel orgel. In de kerk, maar ook als hij thuiskwam na zijn vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis en het kinderhospice. Dick: “Dat gaat op dit moment niet meer. Maar de muziektherapeut had een panfluit liggen. Revalidatietechniek maakte er een steun op, waardoor ik er nu op speel. Ik ben blij dat ik weer muziek maak en tegelijkertijd train ik mijn longinhoud, die ook aangetast is. Toen ik voor het eerst naar mijn eigen huis ging en mijn rolstoel niet door de voordeur paste, maakte Revalidatietechniek mijn rolstoel smaller. In de winter kon ik met mijn handschoenen het knopje van mijn omgevingsbesturing niet bedienen. Revalidatietechniek maakte een knopje op de hoofdsteun van mijn rolstoel, zodat ik er alleen met mijn achterhoofd tegenaan hoef te drukken. Nu ontwerpen ze een muis voor mijn laptop. Omdat ik nog te weinig handfunctie heb voor zo’n klein bolletje, maken ze ‘m met siliconen groter en stroever zodat ik er niet met mijn hand afglijd.
Revalidatietechniek heeft altijd oplossingen, waardoor ik verder kom. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor.”
Dit verhaal is gepubliceerd op 4 juli 2024
